Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

The Maccabees - mini documentary


Κυκλοφόρησε το νέο τους άλμπουμ WALL OF ARMS και επι την ευκαιρία πέτυχα στο Veoh ένα mini doc



Επίσης η home ιστοσελίδα τους είναι απίστευτη !





Τρίτη 12 Μαΐου 2009

ΠΑΡΑΜΥΘΙ


"Έπεσα" πάνω της καθώς βόλταρα αγουροξυπνημένος στο κέντρο.Έιχα να τη δω ένα ίσως και δύο χρόνια γιατί έλειπε στο εξωτερικό ... "Ε όχι...! " φώναξε βγάζοντας τα γυαλιά ηλίου και μου χαμογέλασε. Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε σταυρωτά και αφού διαθέταμε και οι δύο μισή ώρα απο τον πολύτιμο χρόνο μας πήγαμε κάπου στην πλατεία Βικτωρίας για ένα καφέ. Ήταν ίδια, όπως την είχα αφήσει, με δύο καινούρια tatoo και κάποια παραπανίσια κιλά αλλά κατά τ`αλλα ίδια.
Η μεγαλύτερη σχέση μου σε διάρκεια ήταν με αυτή, πέντε ολόκληρα χρόνια παρακαλώ. Έιπαμε στην αρχή να πάρουμε καφέ για έξω, μετά κάτσαμε σε ένα τραπεζάκι, είπαμε να τον πάρουμε εκεί τον καφέ μας και μετά απο λίγο αλλάξαμε πάλι γνώμη, παραγγείλαμε σε πλαστικά ποτήρια to go αλλά τελικά όταν μας τα έφεραν παλουκωθήκαμε στο τραπεζάκι.
Μόλις είχε αγοράσει ένα βιβλίο του Καμπανέλλη και με έβαλε με το ζόρι να διαβάσω τις πρώτες γραμμές που όσο γρήγορα τις διάβασα τόσο πιο γρήγορα τις ξέχασα. Το πιο βασικό της ελάττωμα πάντα ήταν ότι μιλούσε ακατάπαυστα και λίγο τσιριχτά πράγμα που δεν άντεχα καθόλου γιατί εγώ απο την άλλη είμαι εκ φύσεως λιγομίλητος και γενικά προτιμώ τους ανθρώπους που μιλάνε σε ήρεμο τόνο...
Ετσι λοιπόν, όπως πάντα, στις δύο δικές μου φράσεις απαντούσε με τέσσερεις παραγράφους και κάπως έτσι εξελίχτηκε η συζήτηση μας γύρω απο τα ταξίδια της στην Ευρώπη, τις σπουδές της, την οικογένεια της και για το πόσο της έλειψε η ελληνική θάλασσα, τόσο πολύ, που όταν την αντίκρυσε επιστρέφοντας απο το παραθυράκι του αεροπλάνου την έπιασαν τα κλάμματα... Μιλήσαμε για κάποιους κοινούς γνωστούς και στο τέλος αναπόφεκτα ήρθε ο επίλογος αυτής της συνάντησης με τίτλο " τα γκομενικά". Έχεις κανα γκόμενο; ρώτησα απλά. Ναι μου απάντησε. Τα πάτε καλά; Ναι, ναι... (πάυση) παντρευόμαστε!
Στην αρχή το πήρα για αστείο και σήκωσα το ποτήρι αδιάφορα να πιω μια γουλιά απο τον απαίσιο καφέ μου κάνοντας έναν ειρωνικό μορφασμό. Οχι, αλήθεια παντρεύομαι, επανέλαβε και αυτός ο ήρεμος τόνος για πρώτη φορά στη φωνή της με έκανε να καταλάβω πως μιλούσε σοβαρά. Κοίτα να δεις... είπα απο μέσα μου... στα 18 της τη γνώρισα, κοριτσάκι ήταν τότε... πως αλλάζουν τα πράγματα στη ζωή...
Και ύστερα αρχίζει την κλασσική νεοελληνική μαλακία... Εσύ πότε θα σοβαρευτείς ρε Heckler μου πετάει... Καλά, άσε με εμένα, για σένα μιλάμε τώρα της απαντάω τσεκάροντας επίτηδες μια κουκλάρα δύο μέτρα που παραγγέλνει καφέ δίπλα γιατί ξέρω που θα καταλήξει και προσπαθώ να της κόψω το βήχα. Μάταια όμως.
Και αρχίζει το γνωστό λογύδριο, Ναι, ναι να σε αφήσω, πρόσεξε όμως γιατί θα καταλήξεις μαγκούφης, μόνος, και θα θέλεις κάποιον να σε συντροφεύει και δεν θα βρίσκεις και θα είναι αργά και μπλα, μπλα , μπλα...
Θέλω την ελευθερία μου
.
Για πόσο;

Για όσο κρατήσει...
Μα δεν θες παιδιά;
Έχω παιδί, αυτό που μεγαλώνει ακόμα μέσα μου, και αν και όταν μεγαλώσει, ωριμάσει και ενηλικιωθεί τότε θα το σκεφτώ για κάποιο άλλο πήγα να της πω αλλά προτίμησα να πιώ άλλη μια γουλιά απο τον απαίσιο καφέ και να κλείσω το μάτι στην δίμετρη κουκλάρα.

The end