Γραφω σε ενα γαμημένο λαπτοπ που μπορει να σβήσει από λεπτό σε λεπτό. Σκέφτομαι το ψέμα και την αλήθεια, τα λόγια , τους στοχασμούς και τον εξοστρακισμό κάθε ντεφακτο.
Το ένστικτο όταν αρχίζεις κάτι... πρέπει να σε προλαβαίνει.
RAW.
Με καταπίνεις και με ρουφάς. Ο απόηχος των κραυγών και των δακρύων του δεκέμβρη με τρομάζει, με έκανε να σβήσω το σατανικό μου χαμόγελο και να ξανακατεβάσω το βλέμμα ευλαβικά στην άσφαλτο όταν απότομα σιώπησαν.
Οι στρατιές των αμούστακων μπάτσων κάτω απο το σπίτι μου συνεχίζουν να παρελαύνουν ανόρεχτα και νυσταγμένα σέρνωντας τις ασπίδες μπροστά απο αμούστακα, πανέμορφα πρεζόνια.
Οι πουτάνες στη Σόλωνος αγγίζουν δεν αγγίζουν τα 20. Ακούς τις κοριτσίστικες φωνές τους αργά, λίγο πριν το ξημέρωμα, όταν μαζεύονται για να κάνουν το τελευταίο τσιγάρο, κουβέντα και μετα νάνι.
Ειναι καλοκαίρι πια και το μπετόν βράζει.
Ρούμι, ανούσιες συνευρέσεις στη ταράτσα του bios, παγωμένες ματιές, ασταθή λόγια και ύποπτα τίποτα.
Σάββατο 5 Ιουνίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
