Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

προσευχη

Ει... εσύ, με ακούς; Δεν ξέρω αν ζεις, αν υπάρχεις, το πιθανότερο είναι να μιλάω στο κενό, ή στο κενό που άφησες πίσω σου πεθαίνοντας, το οποίο θα ήταν και η χειρότερη απο τις μαλακίες που θα είχες κάνει αν όντως έχεις πεθάνει, αφήνοντας το δημιούργημα σου σε αυτό το χάλι...(χάθηκε να πατήσεις ένα κόκκινο κουμπί πριν αφήσεις τούτο το μάταιο κόσμο Σου...)
Τέλος πάντων, αν όντως υπάρχεις και ζεις έχουμε να μιλήσουμε καιρό, απο τότε που σε παρακαλούσα να μη με σηκώσει η μαθηματικός στον πίνακα και να μη με ξανακάνει ρεζίλι ο γυμναστής στην ώρα της γυμναστικής μπροστά στους συμμαθητές μου και ειδικά μπροστά στο Κατερινάκι...Αλλά που ανταπόκριση, η πρώτη φράση της μαθηματικού με το που έμπαινε στην τάξη ήταν "Heckler στον πίνακα" και ο γυμναστής συνέχιζε να μου βγάζει τον αδόξαστο (σορρυ κιολας)μετρώντας τα 50 πουσαπς πάνω απο το κεφάλι μου ψιθυρίζοντας σαδιστικά "εγώ εσένα heckler θα σε κάνω άντρα..."
Οπότε, νοιώθω ότι έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς. Και οτι μου χρωστάς.Και έχω να ζητήσω χάρη πολύ καιρό, πάρα πολύ καιρό.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν έχω πουθενά αλλού να απευθυνθώ.

Οπότε λοιπόν κάνε μου αυτές τις τρείς και είμαστε πάτσι, έτσι; Δεν χρειάζεται να τις γράψω, είναι αυτονόητο ότι ξέρεις ποιες είναι αν είσαι αυτό που λένε...
Και γρήγορα αν είναι εύκολο.

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010