SIAMESE DREAMS

Πιτσιρικάς μίλαγα κάποτε με τον πατέρα μου για όνειρα. Το ωραιότερο όνειρο που είχε δει ποτέ ήταν να πετάει πάνω απο την Νέα Υόρκη.
Τότε υπήρχε ο superman... , τα έβλεπα όλα μέσα από την τηλεόραση και τα προσάρμοζα στην πραγματικότητα μου, οπότε τον φαντάστηκα να πετάει σαν σούπερ ήρωας με τις πυτζάμες του και να ανεμίζουν τα μακριά μαλλιά του πάνω απο το empire state , και τους δίδυμους πύργους... Τώρα πια ξέρω ότι ο super-daddy έχει κάνει κυλίτσα, έχει γκριζάρει και τα μόνα όνειρα που κάνει είναι να εμπλουτίσει τις γνώσεις του όσο μπορεί μέσα από το ιντερνετικό χάος.
Εγώ εδώ και χρόνια έχω δύο-τρία συγκεκριμένα όνειρα όπως για παράδειγμα το να χτυπάνε το κουδούνι της εξώπορτας την νύχτα και να κοιτάω στο ματάκι οπού δεν υπάρχει τίποτα άλλο απο σκοτάδι και όμως καποιος υπάρχει απο την άλλη πλευρά και χτυπάει το κουδούνι επίμονα...θριλεράκι κατάσταση...
Στα περισσότερα όμως βλέπω γάτες...
Πολλές γάτες, άγνωστες σε μένα γάτες και προς το τέλος εμφανίζεται η δεσποινίς ΤΑΙ, η σιαμέζα γατούλα μου που την έχώ χάσει εδώ και πολλά χρόνια. Στό όνειρο όμως, όπως και στην πραγματικότητα όταν ζούσε, είναι συνέχεια δίπλα μου, τρίβεται στα πόδια μου, ξαπλώνει στο γραφείο μου όταν διαβάζω και κουνάει την βασιλική, μισοκομμένη της ουρά (αυτές οι σιαμέζες είναι γνωστές και σαν βασιλικές γάτες του Σιάμ) στις σελίδες του βιβλίου λές και καθαρίζει με ξεσκονόπανο τις λέξεις που διαβάζω.
Εκείνο το μεσημέρι που τραυματίστηκε η ΤΑΙ όταν τρέξαμε και την πήγαμε στην κτηνίατρο αυτή μας συμβούλεψε να προχωρήσει σε ευθανασία γιατί δεν θα την έβγαζε καθαρή. Όταν βάλαμε τις φωνές και κάναμε σαν υστερικά εγώ και η αδερφή μου με ένα νεύμα οι γονείς μου της έδωσαν να καταλάβει οτι η γάτα θα πέθαινε στο σπίτι...
Το βράδυ που πέθανε την κρατούσα στην αγκαλιά μου και έκλαιγα με λυγμούς γιατί δεν είχα χάσει κάποιον δικό μου μέχρι τότε και βίωσα την απώλεια της με μεγάλη τραγικότητα. Ο πατέρας μου έκανε αμάν να τη πάρει από μένα για να πάει να την θάψει στο δάσος.
Αυτό το κείμενο, γράφτηκε γιατί την είδα για άλλη μια φορά στο όνειρο μου να λιάζεται στη βεράντα, να τη φωνάζω απο τον καναπέ, να τρέχει, και με ένα αλματάκι να κουρνιάζει όπως πάντα στην κοιλιά μου γουργουρίζοντας.