ΣΚΟΡΠΙΑ

Καθώς βαδίζω στους γρανίτες-δρόμους της Αθήνας,
με τα γόνατα μου να λυγίζουν απο την προσπάθεια, μου έρχεται στο νου η πάλαι ποτέ αγαπημένη μου Ζάκυνθος. Ίσως να πρέπει να ξαναπάω. Είναι άκαρδο να αποκλείεις τόσο αυστηρά και αμετάκλητα τα καλύτερα καλοκαίρια σου για μια - δύο αναποδιές. Εδώ, στη πόλη, είμαι ένας σκελετός. Ενας σκελετός που ψάχνει λίγο σάρκα και μια μυρωδιά να τον ζεστάνει.
Καθώς βαδίζω στους τάφους-δρόμους της Αθήνας,
κοιτάζω τα τρύπια παπούτσια μου και τα μαύρα καλτσάκια με τις λευκές νεκροκεφαλές και αναπολώ τα λεμονοδάση του χωριού μου. Τότε που βουλιάζαμε τις πατούσες με τον ξάδερφο μου στα λασπωμένα αυλάκια και ψάχναμε φίδια να μας τρομάξουν, να ζήσουμε την περιπέτεια του κινδύνου...
Καθώς βαδίζω στους δρόμους-φίδια της Αθήνας,
κροταλίζει το στομάχι μου. Μεθυσμένο διαμαρτύρεται στη πουτάνα τη καρδιά μου.
<<Πως τόλμησες έστω να την σκεφτείς...την υπέρβαση>> μαλώνω τον εαυτό μου <<αφού τα είχαμε συμφωνήσει ρε αγόρι μου...>>
Τα σκέφτομαι αυτά χαιδεύοντας κάγκελα και γραμμένους τοίχους. Θα πιω κί άλλο. Θα φύγω. Θα κοιμηθώ με λεμόνια στην αγκαλιά μου. Ωραία στην οσμή και ξυνά στη γεύση.
Ψευδαισθήσεις που θα τις στίψω και στο τέλος θα φτύσω με νόημα τα κουκούτσια.
Πισίνες με οινόπνευμα. Θέλω να σπάσω το ρεκόρ μου.
Να νοιώσω την βραχνή μου μονιμότητα σιγοτραγουδώντας στους γαμημένους δρόμους της Αθήνας.