Sunday trash

Πήρα τις εφημερίδες μου, τα τσιγάρα και άραξα στο άδειο καφέ με θέα το πάρκο της Τρικούπη κ` Ναβαρίνου με το antics των interpol στα ηχεία να υποσκάπτει το όποιο ενδιαφέρον είχα για τις κωλοφυλλάδες. Kαλύτερα δεν θα μπορούσε να ήταν για ένα ύπουλο κυριακάτικο hangover...

Απέναντι απο τον μικρόκοσμο μου αγουροξυπνημένοι γονείς πίνουν καφέ σε πλαστικά ποτήρια κοιτώντας τα πιτσιρίκια να ξεσαλώνουν στη τραμπάλα και στη τσουλήθρα.

Δεν μου κάνει όρεξη να διαβάσω...οι παχυλοί τρομακτικοί τίτλοι για την οικονομική κρίση δεν προσφέρουν τίποτα το διαφορετικό απ`οτι βλέπουμε όλοι στον πάτο της τσέπης μας καθημερινά. Ούτε για την κούραση του Κωστάκη, ούτε για τις ανάποδες που πήρε ο Αλέκος με ενδιαφέρει και σταρχίδια μου αν συμφωνεί ή δεν συμφωνεί η πλειοψηφία στα μεθοδευμένα γκάλοπ με την ποινικοποίηση της κουκούλας και την άρση ασύλου . Τα πιο σημαντικά εξελίσσονται μπροστά μου, στα χαμογελα, την απορία και το παιχνίδι των μικρών αυτών μασκαράδων.

Έρχεται γράφουν ο Irvin Yalom για διάλεξη με θέμα «Με το βλέμμα στον ήλιο: ξεπερνώντας τον τρόμο του θανάτου» α καλά... the story of my life... σκέφτομαι.

Για να ξεπεράσουμε τον τρόμο της βλακείας σε αυτή τη χώρα θα γίνει τίποτα;

We ain't going to the town
We're going to the city
Gonna track this shit around
And make this place a heart
To be a part of
We ain't going to the town
We're going to the city
Gonna track this shit around

And make this place a heart
To be a part of

Again

THE SUBWAYS

Ο κουκουλοφόρος drummer των subways επί του καταστρεπτικού του έργου...



...και μια μεθυσμένη groupie προσπαθώντας ανεπιτυχώς να τον φέρει στον σωστό δρόμο...

SFINA: Rewind

Σαν σήμερα τρεις μήνες πριν...

shoegazer

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν περπατούσα στον δρόμο το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο στην άσφαλτο. Δεν ξέρω αν το έκανα από ντροπή ή από αμηχανία, το σίγουρο είναι ότι το είχαν πάρει πρέφα και οι δικοί μου οπότε όταν διασχίζαμε τη λεωφόρο μου αρπάζανε το χέρι κατευθείαν ενώ η αδερφή μου πέρναγε μόνη της με τον γνωστό τρόπο που όλα τα παιδάκια μαθαίναμε στο σχολείο κοιτώντας δεξιά και αριστερά. Στην εφηβεία, όταν μίλαγα στα κορίτσια έκανα το ίδιο αποκτώντας έτσι και την φήμη του θλιμμένου γκόμενου που μάλλον ασκούσε μια κάποια γοητεία, υποθέτω...

Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τα γκρουπάκια αγόραζα τα εφέ μου το ένα μετά το άλλο, τα τοποθετούσα στο δάπεδο και παιδευόμουν με αυτά για ώρες προσπαθώντας να αναμείξω τους ήχους τους. Αυτά τα "μαγικά" κουτιά ήταν και η αιτία που στα live δεν έλεγα να σηκώσω το κεφάλι μου από το πάτωμα με αποτέλεσμα στο τέλος να ακούω σχόλια του τύπου "καλοί ήσασταν βρε παιδί μου αλλά γιατί κοιτάς συνέχεια κάτω...;"
Δηλαδή με λίγα λόγια η σκηνική μου παρουσία ήταν για τα μπάζα...και το χειρότερο ήταν ότι όσο μου το επισήμαιναν τόσο εγώ από πείσμα αλλά και από συνήθεια εξακολουθούσα να μην σηκώνω το κεφάλι (πολύ οξύμωρο ακούγεται..).
Κάποια στιγμή ένα από τα δεκάδες μουσικά περιοδικά που διάβαζα τότε έγραφε για την shoegaze σκηνή στην Αγγλία. Εκτός από τον ιδιότυπο χαρακτηριστικό ήχο που ένωνε τους εκφραστές της, την είχαν βαφτίσει έτσι για την σχεδόν ακίνητη στάση που τα συγκροτήματα είχαν πάνω στη σκηνή αγνοώντας το κοινό και κοιτώντας τα εφφέ τους έτσι που φαινόταν ότι κοιτούσαν τα παπούτσια τους εξού και ο όρος shoe - gaze. Πολλά γνωστά συγκροτήματα όπως Lush, slowdive, ride κλπ απαρτούσαν τη λίστα αυτή και για σχεδόν μια δεκαετία αποτέλεσαν σημαντικό μέρος της indie έκρηξης στην βρετανική μουσική βιομηχανία.
Αυτό που θέλω να πω μάλλον είναι ότι σε αυτή τη ζωή όλα έχουν την αναφορά τους... και αν και δεν έχω βγάλει συμπέρασμα για το αν η τέχνη αντιγράφει την ζωή ή η ζωή την τέχνη, το σίγουρο είναι ότι το ένα δίνει υπόσταση στο άλλο.