Βγαίνοντας απο το Κύτταρο κυριολεκτικά παπί απο τον ιδρώτα και με τα all star μου κατάμαυρα απο το ποδοπατητό συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά γιατί αγαπώ τόσο πολύ αυτό το συγκρότημα. Εκτός από την απίστευτη ερμηνεία του Θάνου και την άψογη εκτέλεση των κομματιών απο τα υπόλοιπα Κρινάκια με συνεπαίρνει αυτός ο κόσμος, τα παιδιά που τους ακολουθούν πιστά τόσα χρόνια και τραγουδούν τους στίχους σηκώνοντας στον αέρα πλαστικά μπουκάλια με κρασί, που κλείνουν τα μάτια και αρχίζουν τον άγριο χορό τους όλοι μαζί σαν ένα. Ένα απο τα καλύτερα live τους, μια ατμόσφαιρα εξέργεσης και ομορφιάς. Λίγο πριν το τέλος έρχεται ένας τυπάκος και με παρακαλεί αν μπορώ να φωνάξω να παίξουν το justelene γιατί έχει κλείσει η φωνή του. Δεν το κάνω συνήθως ρε φίλε, του λέω, αλλά για σένα θα κάνω την εξαίρεση....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου